B.J.J.
Panowanie nad sobą w trudnym, niezbędnym procesie.
Mistrzowskie dla ducha lanzicheneców.
Luigi Mazzetti di Pietralata
BYŁO TAK DAWNO
AWANGARDA
Kiedy byłem chłopcem, hasłem, z którym identyfikowali się moi, było „Europa Naród”. Za tą
magiczną formułą kryła się znacznie głębsza idea niż teoria intelektualna; wyrażała podwójną
świadomość: świadomość tożsamości i świadomość przeznaczenia. W tamtych czasach
zaangażowanie polityczne nie było powierzchowne, neurotyczne i jałowe, jak jest dzisiaj. Militanci
nie byli konsumentami ani telewidzami, nie byli przeszkoleni w języku binarnym, a rewolucji nie
wyobrażali sobie jako błysku na witrynie sieci społecznościowej czy serii tweetów lub SMS-ów.
Imperium
Imperium nie było tylko źródłem i atrybutem władzy militarnej, ale osiową prerogatywą, podobnie
jak miecz, wiązka, berło, które jako takie reprezentowało oś świata. Początkowo było ono związane
z Lictorem w starożytnym Rzymie monarchicznym, kiedy to objęcie królewskości oznaczało przede
wszystkim bycie Rex et Pontifex, a zatem pełnienie roli mostu między światem widzialnym a
niewidzialnym, a przede wszystkim bycie stabilnym biegunem. Kto posiadał Imperium, dzierżył
numinowną władzę, która, jak wyjaśnia Mario Polia, podsumowując Juliusza Evoltę, „pozwala
rzeczom i wydarzeniom przejść z sfery możliwości do sfery istnienia, niezależnie od tego, czy
chodzi o zwycięstwo w wojnie, płodność, zdrowie czy uporządkowane następowanie cykli
sezonowych”.
